واکاوی شاخصه‌های ادب پایداری در اشعار میرزادة عشقی

میرزادة عشقی یکی از چهره­های برجستة ادب پایداری در دوران اختناق رضاخانی و حاکمیت پهلوی به شمار می­آید. ارزش اشعار میرزادة عشقی، پیش از آنکه مدیون جنبة ادبی – هنری باشد، به بُعد سیاسی- اجتماعی و وطنی آنها بر می­گردد. این شاعر نو­گرا که در جوانی جان فدای آزادی کرد، شعر را چون سلاحی برای مبارزه در دست گرفت. روحیة انقلابی، روزنامه­نگاری، مقاله­نویسی، اشعار تند و صریح عشقی، وی را یکی از چهره­های مؤثر ادب پایداری در دورة مشروطه معرّفی کرده است. او که از تباهی وضع موجود رنج می­برد، دیدگاه انقلابی و ایده­آلیستی خود را به آینده­ای معطوف می­کند که در آن زر و سیم زوال یافته و دولت به دست رنجبر داده شده است. او دیدگاهی انقلابی و ایده­آل­طلب دارد که جنبه­ای از رمانتیسم است و در برخی موارد به آنارشیسم کشیده می­شود. در این مقاله پس از آوردن پیشینه­ای در باب ادب پایداری و چگونگی آن در دورة مشروطه با بررسی دیوان اشعار و مقالات عشقی و واکاوی شاخصه­های ادب پایداری در آنها، به تبیین شاخصه­های برجستۀ ادب پایداری و موارد گفته شده در اشعار وی پرداخته شده است.